Een boeddhist die mensen uitnodigt om hun wensen omtrent de dood op te schrijven haalde de volgende boodschap van de Dalai Lama aan
“Denk iedere morgen voor je opstaat vandaag was ik zo fortuinlijk om weer wakker te worden. Ik leef, ik heb een waardevol menselijk bestaan, laat ik het niet verspillen, laat ik er goed gebruik van maken. Ik zal al mijn energie steken in het ontwikkelen van mijzelf, ik zal mijn hart doen uitgaan naar anderen. Ik wil me ontwikkelen ten behoeve van het geluk van alle wezens.
Ik zal anderen helpen zoveel ik kan.
Toen ik met zen begon was dit absoluut niet mijn insteek ik zocht juist een oplossing in het los komen van boodschappen en opdrachten. Laat staan dat ik mensen zou willen helpen in mijn optiek was het leven bedoeld om geleefd te worden. Ik heb daarin een moeilijke start gehad volgens mijn ouders was een goede naam het belangrijkste in het leven en daar hoorde een degelijk beroep bij. Mijn langste carrière duurde 9 maanden bij een typemachinefabriek, ik geloof dat ik in mijn leven bij 5 bedrijven heb gewerkt, ik was er niet gelukkig. Na mijn laatste baantje ben ik een drop-out geworden. In de zomer leefde ik op strand en voorzag in mijn behoefte door lege flesjes van badgasten in te leveren voor het statiegeld en in de winter in kraakpanden en at in de studenten mensa waar je een tweede portie eten bij kom halen met een achter gelaten bord van een ander.
Ik droeg niet veel bij om de maatschappij draaiend te houden, tot ik de stap nam om straatartiest te worden door met een gitaar liedjes ten gehore te brengen. Daar is wel wat lef voor nodig, schaamtegevoel opzij schuiven en schijt hebben aan kritiek, maar vooral aan jezelf. Je eigenwaarde krijgt een behoorlijke deuk als je te horen krijgt “Hé joh ga werken voor je geld”. Maar de verdienste maakte alles weer goed. Toch sloop er langzaam een gevoel van ‘iets te betekenen’ mijn leven in, je gaat eigen liedjes schrijven en sluit je aan bij een straattheatergroep. Je bent het gelazer een paria te zijn zat. Maar wat ik ook probeerde ik kwam telkens problemen tegen onenigheid binnen het straattheater de belasting die wilde weten waarvan ik leefde en mensen die mij wilde helpen (dit terwijl ik niet om hulp vroeg)
Ik vraag mij af wat voor mindset hebben hulpverleners? Als ik de boodschap van de Dalai Lama lees dan zou ik aan die tekst iets toe willen voegen: ‘Ik wil mijzelf ontwikkelen ten behoeve van het geluk van alle wezens. Omdat mijn geluk samenhangt met het geluk van alle wezens”
En dan nog, je kunt het niet iedereen naar de zin maken. Vraag je eens af als je hulp verleent wie help je dan? Zolang je dat niet zelf bent kun je niet werkelijk hulp verlenen. Iemand die in het water springt zonder zich om zichzelf te bekommeren om iemand te redden zijn gered.
Zij die vanaf de brug het tafereel gade slaan zijn verloren omdat ze niet het lef hebben zichzelf op te offeren.
Als je mij zoekt ik ben niet verdronken
vergeet jezelf, dan zie je mij in een ieder die je ontmoet
Er is geen scheiding tussen stilte en geluid, geluid klinkt in de stilte
Zwijgen is geen stilte wanneer woorden zich erin verbergen.
Hoe kun je de wereld bekijken door een bril van vooropgestelde meningen
Er is geen scheiding tussen leven en dood,
komen en gaan zijn illusies van het hoofd
Je kunt de stilte niet doorbreken met geluid
Je kunt geluid niet verstommen met stilte.
Je kunt niet scheiden wat één is.
Vraag je eens af waar was de wereld voor je geboorte?
Ja natuurlijk was die er, werkelijk?
Hoe weet je dat, je was nog niet geboren,
wie zou dat moeten weten?
Het zijn vragen waarmee ik geworsteld heb,
je gelooft in de geschriften, je leraar in boeddha.
Maar ze doen niet meer dan de weg wijzen,
de badmeester die zegt “intrekken, wijd,
sluit¨.
Om terug te komen op hulpverlening, als boeddhist heb je de gelofte gedaan alle levende wezens te redden
Als ik jou was zou ik Joods worden, daar is de Boddhisatva gelofte:
“Wie één leven red, red de hele wereld¨.
Dat is wat overzichtelijker dan alle levens
redden.
Als je weet wie dat is mag je het mij vertellen en geef ik een zwemdiploma.